İlkeler, Takıntılar, Arzular

Masa Sergisi #1

Mimarlık Galerisi İstanbul’un kuruluş çalışmaları sırasında ortaya çıkan ‘Masa Sergileri’ fikri, galeri kurucu küratörü Pelin Derviş’in Selçuk Avcı’nın konsepte dair fikirlerini paylaşırken kendisine yönlendirdiği ilk mutfağını açacak mimarın neden kendisi olmayacağı fikri ve sorusu ile şekillendi.

Avcı'nın meslek hayatının son on iki ayına odaklanacak olan ‘Masa’, devam eden, kendi üzerine mtlanan ve değişimi kucaklayan canlı bir anlatının parçası olarak gözlemlenmeli. Gözlem süreci, onun çalışma sürecini tanımlayan üç kelime ile yapılandırıldı. Bunlardan ilki, mimar olarak aldığı eğitim ve öğretim geçmişinden, çalışmalarını yönlendiren ilkelerden türetildi; bağlama sezgisel bir tepki ile dengelenen rasyonel bir analiz fikri -yerin ruhu- program ve bu programın amaçlandığı topluluk. İlke kavramının temelinde, Avcı'nın en başından beri sahip olduğu bir tür takıntı yatıyor; binayı ya da yapılı çevreyi, ekolojisiyle etkileşim halinde olan ve mümkün olduğunca çevreye ondan aldığından daha fazlasını vererek bir denge oluşturmayı amaçlayan canlı bir organizma olarak görme fikri. Son olarak, Avcı'nın mimari yaklaşımında kişiliğini ve karakterini yönlendiren, ona şekil ve biçim veren dizginlenmemiş arzulara, ihtiyaçlara ışık tutuluyor. 

Masada -ve bunun yansıması olarak duvarlarda- oluşturulan anlatı, son on iki ayın doğrusal bir görünümünü verirken Avcı'nın bir mimar olarak somutlaştırdığı diğer 'boyutları' da ortaya çıkarıyor; bir kültür oluşumunun kurucusu, mimarlığa dair ticari bir anlayış geliştiren bir 'tasavvurcu' (envisioner) ve dünyamızın inşasıyla ilgilenen bir ‘yapımcı’ (maker) olarak.